1 Poema de Asaf |¿Por qué, oh Dios, nos rechazas para siempre | y está ardiendo tu cólera contra las ovejas de tu rebaño? |
1 Maskil. Asaph. | Ut quid, Deus, reppulisti in finem, | iratus est furor tuus super oves pascuae tuae? |
1 Intellectus Asaph. Ut quid, Deus, repulisti in finem, | iratus est furor tuus super oves pascuæ tuæ? |
2 Acuérdate de la comunidad que adquiriste desde antiguo, | de la tribu que rescataste para posesión tuya, | del monte Sión donde pusiste tu morada. |
2 Memor esto congregationis tuae, | quam possedisti ab initio. | Redemisti virgam hereditatis tuae: mons Sion, in quo habitasti. |
2 Memor esto congregationis tuæ, | quam possedisti ab initio. | Redemisti virgam hæreditatis tuæ, | mons Sion, in quo habitasti in eo. |
3 Dirige tus pasos a estas ruinas sin remedio; | el enemigo ha arrasado del todo el santuario. |
3 Leva gressus tuos in ruinas sempiternas: | omnia vastavit inimicus in sancto. |
3 Leva manus tuas in superbias eorum in finem: | quanta malignatus est inimicus in sancto! |
4 Rugían los agresores en medio de tu asamblea, | levantaron sus propios estandartes. |
4 Rugierunt, qui oderunt te, | in medio congregationis tuae; | posuerunt signa sua in signa. |
4 Et gloriati sunt qui oderunt te in medio solemnitatis tuæ; | posuerunt signa sua, signa: |
5 Como quien se abre paso | entre la espesa arboleda, |
5 Visi sunt quasi in altum securim vibrantes | in silva condensa. |
5 et non cognoverunt sicut in exitu super summum. | Quasi in silva lignorum securibus |
6 todos juntos derribaron sus puertas, | las abatieron con hachas y mazas. |
6 Exciderunt ianuas eius in idipsum; | in securi et ascia deiecerunt. |
6 exciderunt januas ejus in idipsum; | in securi et ascia dejecerunt eam. |
7 Prendieron fuego a tu santuario, | derribaron y profanaron | la morada de tu nombre. |
7 Incenderunt igni sanctuarium tuum, | in terram polluerunt tabernaculum nominis tui; |
7 Incenderunt igni sanctuarium tuum; | in terra polluerunt tabernaculum nominis tui. |
8 Pensaban: «Acabaremos con ellos», | e incendiaron los templos de Dios en el país. |
8 dixerunt in corde suo: “ Opprimamus eos simul ”. | Combusserunt omnes congregationes Dei in terra. |
8 Dixerunt in corde suo cognatio eorum simul: | Quiescere faciamus omnes dies festos Dei a terra. |
9 Ya no vemos nuestros signos, | ni hay profeta: | nadie entre nosotros sabe hasta cuándo. |
9 Signa nostra non vidimus; | iam non est propheta, | et apud nos non est qui cognoscat amplius. |
9 Signa nostra non vidimus; | jam non est propheta; | et nos non cognoscet amplius. |
10 ¿Hasta cuándo, oh Dios, nos va a afrentar el enemigo? | ¿No cesará de despreciar tu nombre el adversario? |
10 Usquequo, Deus, improperabit inimicus, | spernet adversarius nomen tuum in finem? |
10 Usquequo, Deus, improperabit inimicus? | irritat adversarius nomen tuum in finem? |
11 ¿Por qué retraes tu mano izquierda | y tienes tu derecha escondida en el pecho? |
11 Ut quid avertis manum tuam | et tenes dexteram tuam in medio sinu tuo? |
11 Ut quid avertis manum tuam, | et dexteram tuam de medio sinu tuo in finem? |
12 Pero tú, Dios mío, eres rey desde siempre, | tú ganaste la victoria en medio de la tierra. |
12 Deus autem rex noster ante saecula, | operatus est salutes in medio terrae. |
12 Deus autem rex noster ante sæcula: | operatus est salutem in medio terræ. |
13 Tú hendiste con fuerza el mar, | rompiste las cabezas del dragón marino; |
13 Tu conscidisti in virtute tua mare, | contribulasti capita draconum in aquis. |
13 Tu confirmasti in virtute tua mare; | contribulasti capita draconum in aquis. |
14 tú aplastaste las cabezas del Leviatán, | se lo echaste en pasto a las bestias del mar; |
14 Tu confregisti capita Leviathan, | dedisti eum escam monstris maris. |
14 Tu confregisti capita draconis; | dedisti eum escam populis Æthiopum. |
15 tú alumbraste manantiales y torrentes, | tú secaste ríos inagotables. |
15 Tu dirupisti fontes et torrentes; | tu siccasti fluvios perennes. |
15 Tu dirupisti fontes et torrentes; | tu siccasti fluvios Ethan. |
16 Tuyo es el día, tuya la noche, | tú colocaste la luna y el sol; |
16 Tuus est dies, et tua est nox, | tu fabricatus es luminaria et solem. |
16 Tuus est dies, et tua est nox; | tu fabricatus es auroram et solem. |
17 tú plantaste los linderos del orbe, | tú formaste el verano y el invierno. |
17 Tu statuisti omnes terminos terrae, | aestatem et hiemem, tu plasmasti ea. |
17 Tu fecisti omnes terminos terræ; | æstatem et ver tu plasmasti ea. |
18 Tenlo en cuenta, Señor, que el enemigo te ultraja, | que un pueblo insensato desprecia tu nombre; |
18 Memor esto huius: | inimicus improperavit Domino, | et populus insipiens sprevit nomen tuum. |
18 Memor esto hujus: inimicus improperavit Domino, | et populus insipiens incitavit nomen tuum. |
19 no entregues a los buitres la vida de tu tórtola, | ni olvides sin remedio la vida de los pobres. |
19 Ne tradas bestiis animas confitentes tibi | et animas pauperum tuorum ne obliviscaris in finem. |
19 Ne tradas bestiis animas confitentes tibi, | et animas pauperum tuorum ne obliviscaris in finem. |
20 Piensa en tu alianza: que los rincones del país | están llenos de violencias. |
20 Respice in testamentum, | quia repleta sunt latibula terrae tentoriis violentiae. |
20 Respice in testamentum tuum, | quia repleti sunt qui obscurati sunt terræ domibus iniquitatum. |
21 Que el humilde no se marche defraudado, | que pobres y afligidos alaben tu nombre. |
21 Ne revertatur humilis factus confusus; | pauper et inops laudabunt nomen tuum. |
21 Ne avertatur humilis factus confusus; | pauper et inops laudabunt nomen tuum. |
22 Levántate, oh Dios, defiende tu causa: | recuerda los ultrajes continuos del insensato; |
22 Exsurge, Deus, iudica causam tuam; | memor esto improperiorum tuorum, | quae ab insipiente fiunt tota die. |
22 Exsurge, Deus, judica causam tuam; | memor esto improperiorum tuorum, | eorum quæ ab insipiente sunt tota die. |
23 no olvides las voces de tus enemigos, | el tumulto creciente de los rebeldes contra ti. |
23 Ne obliviscaris voces inimicorum tuorum; | tumultus adversariorum tuorum ascendit semper. |
23 Ne obliviscaris voces inimicorum tuorum: | superbia eorum qui te oderunt ascendit semper. |